تاریخچه نجات غریق ایران
نجات غریق در ایران برای اولین بار در سال ۱۳۱۳ با اولین کلاسهای آموزشی در منظریه تهران زیر نظرمستر گیبسون و گرنی و جند نفر دیگر، آغاز گردید. از استادان ایرانی آقای دکتر بنائی نیز حضور داشت که کلاسها را اداره می کرد در سال ۱۳۱۴ نخستین اردوی مربیان ورزش برگزار شد. تشکیلات نجات غریق در ایران و سابقه عضویت ایران درفدراسیون بین المللی نجات غریق به سال ۱۳۱۴ بر میگردد.در سال ۱۳۱۷ نجات غریق به عنوان یک فن در اردوی تابستانی دانشسرای تربیت معلم در منظریه گنجانیده شد.
در سال ۱۳۱۹ دایره شنا بوجود آمد که آقای فتح الله امیر علائی به عنوان رئیس دایره و آقایان داوود نصیری و ناصر خموش کارمندان این دایره بودند و در واقع در کنار این دایره بودند که نجات غریق شکل کاملتری پیدا می کرد.در سال ۱۳۴۱ اولین کلاس نجات غریق دریایی در استان گیلان برگزار گردید.در سال ۱۳۴۲سازمان نجات غریق ایران به عضویت فدراسیون بین المللی نجات غریق پذیرفته شد. طی سالهای ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۶ سازمان نجات غریق ایران به فدراسیون نجات غریق تغییر نام داد و در سال ۱۳۶۹ انجمن نجات غریق بانوان از انجمن شنا منفک شد. فعالیتها این انجمن در سطح داخلی محدود بود. اما همزمان بخش بانوان فدراسیون فعالیت داخلی و تبلیغات خارجی و عضویتهای منطقه ای و جهانی را نیز در بخش بانوان دارا بود. در سال ۱۳۸۳ انجمن های ورزش بانوان با فدراسیون های ورزش کشور ادغام شدند و انجمن نجات غریق نیز زیر مجموعه فدراسیون نجات غریق قرار گرفت.
فدراسیون نجات غریق تا کنون به همت افراد از خود گذشته و ایثار گر وظیفه نجات و حفاظت از محیط های آبی را به نحو احسن همگام با پیشرفت های جهان توسعه داده و رو به گسترش می باشد. در حال حاضر (سال1392)سید مصطفی میر سلیم ریاست فدراسیون و بهروز اسفندیاری نایب رئیس فدراسیون و مریم صاحب الزمانی در سمت نایب رئیس بانوان فدراسیون قرار دارند.
رئیس فدراسیون در پست حامی نجات غریق فدراسیون جهانی نیز قرار دارد، بهروز اسفندیاری نایب رئیس فدراسیون همچنین سمت رئیس توسعه نجات غریق منطقه خاور میانه را دارد و مریم صاحب الزمانی نایب رئیس بانوان فدراسیون عضو کمیته اخلاقی و عدالت و فرهنگ در هیات رئیسه جهانی نجات غریق میباشد.
